اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کنترل پرخاشگری و تاب آوری مادران دانش آموزان دوره ابتدایی ناشنوا شهرستان فیروزآباد

داشتن یک کودک دچارآسیب شنوایی در خانواده و بزرگ کردن او یکی از فشارزاترین تجاربی است که یک خانواده می تواند متحمل شود هدف پژوهش: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر کنترل پرخاشگری و تاب آوری مادران دانش آموزان دوره ابتدایی ناشنوا شهرستان فیروزآباد صورت گرفت. روش پژوهش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی بود که با استفاده از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل تمامی مادران دانش آموزان دوره ابتدایی ناشنوا شهرستان فیروزآباد در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ به تعداد ۶۰ نفر بود. تعداد ۵۰ نفر با استفاده از جدول مورگان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. از این تعداد ۴۰ نفر از والدین که تمایل به همکاری نشان دادند به عنوان نمونه انتخاب و به شیوه قرعه کشی از راه تصادفی به دو گروه ۲۰ نفری آزمون و کنترل تقسیم شدند. و آموزش ها بر گروه آزمون صورت گرفت اما در این مدت گروه کنترل برنامه مداخله را دریافت نمی کردند و تحت شرایط عادی ادامه دادند و در پایان مداخله، پس آزمون از گروه آزمایش و گروه کنترل با استفاده از پرسشنامه ها پرخاشگری باس و پری))۱۹۹۲ و پرسشنامه تاب آوری کونور و دیویدسون )۲۰۰۳( جمع آوری گردیده است و سپس مورد تحلیل آماری قرار گرفته است. در تجزیه و تحلیل داده های آماری پژوهش تحلیل واریانس چند متغیره )MANOVA( ارائه گردید. یافته ها: نشان داد تنظیم هیجان توانست بر کنترل پرخاشگری و افزایش تاب آوری مادران دانش آموزان دوره ابتدایی ناشنوا شهرستان فیروزآباد تاثیر معنی داری بگذارد. نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت آموزش تنظیم هیجان باارتقای بازسازی هیجانی، کاهش پردازش خودارجاعی منفی، و افزایش توانایی انجام رفتارهای هدفمند در بهبود و کاهش پرخاشگریو افزایش تاب آوری مادران دارای کودکان ناشنوا موثر است

Keywords:

تنظیم هیجان , پرخاشگری , تاب آوری , مادران , کودکان ناشنوا.