اثربخشی آموزش یکپارچه سازی حسی-حرکتی بر نارسایی توجه و تکانشگری کودکان ۷ تا ۱۲ سال

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش یکپارچه سازی حسی - حرکتی بر علائم نارسایی توجه و تکانشگری کودکان ۷ تا ۱۲ سال بود. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان ۷ تا ۱۲ سال مدرسه امید فردا شهرستان آمل در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ بود، که به تعداد ۲۰۰ نفر بودند. از بین جامعه آماری بر اساس جدول کرجسی و مورگان و با روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۱۳۲ نفر به عنوان نمونه مرحله اول انتخاب شدند، سپس با استفاده از پرسشنامه نارسایی توجه و تکانشگری سواری و با توجه به نقطه برش تعیین شده در پرسشنامه و تشخیص روانشناس مدرسه از میان افراد واجد شرایط ۳۰ نفر به شیوه هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هرگروه ۱۵ نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه نارسایی توجه و تکانشگری سواری (۱۳۹۱) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی(میانگین، انحراف معیار، کجی و کشیدگی) و استنباطی (تحلیل کوواریانس چندمتغیری(MANCOVA ، و نرم افزار SPSS۲۶ استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که، آموزش یکپارچه سازی حسی-حرکتی بر نارسایی توجه و تکانشگری کودکان ۷ تا ۱۲ سال تاثیر مثبت دارد >p). ۰/۰۰۱) یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که آموزش یکپارچه سازی حسی-حرکتی به عنوان یک روش کارآمد جهت کاهش نارسایی توجه و تکانشگری کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

Keywords:

آموزش یکپارچه سازی حسی-حرکتی , نارسایی توجه , تکانشگری , کودکان