بررسی تلمیحات مذهبی در اشعار محمد بهجت تبریزی (شهریار) و سید علی موسوی گرمارودی

تلمیح آرایه ای است بدیعی که شاعران و سخنوران به وسیله آن می توانند معانی بسیار و گسترده را در کمترین کلمات بگنجانند. در مهمترین آثار ادبی جهان، تلمیح بیشترین بار معنایی را بر عهده دارد. در شعر سید محمد حسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار، تلنیح یکی از گسترده ترین میدان های جلوه گری ذوف و اندیشه شاعر را در زمینه داستنی به خود اختصاص داده است و ظرافت معنایی سخن او را صد چندان کرده است. در این پژوهش عناصر تلمیحی داستانی در شعر او استخراجو مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. از آنجا که دامنه اطلاعات شاعر از تاریخ فرهنگی، ادبی گذشته بسیار وسیع می باشد، عناصر تلمیحی داستانی نعکاس محسوسی در دیوان شاعر دارد. موسوی گرمارودی تلمحیات را با انگیزه هایی چون روایت داستان های دینی و تاریخی، سیاسی و یا بیان افکار و عقاید خود به کار گرفته و بر آن بوده تا شعر را به عنوان منبع آگاهی برای مردم زمانه ارائه دهد .

Keywords:

شعر معاصر , تلمیح , شعر , تلمیحات مذهبی , شهریار , موسوی گرمارودی