تحلیل مضامین و درون مایه های اشعار هوشنگ ا بتهاج

امیر هوشنگ ابتهاج (سایه)، شاعری چیره دست و توانا و از درخشان ترین چهره های غزل سرای معاصر است. او در هر دو شیوه شعر سنتی و شعر نیمایی طبع آزمایی کرده است؛ بنابراین طبیعی است که غزلسرایی او از تبحرش در زمینه سرودن شعر نیمایی متاثر شود تا جایی که در شمار یکی از بهترین سرایندگان غزل نو قرار گیرد. از سوی دیگر غزل چه سنتی باشد چه نو، یکی از انواع شعر است و در این پژوهش در پنجحوزه عاطفه، زبان، تخیل، موسیقی و شکل در سروده های این شاعر بررسی شد . همچنین این تحقیق ، اندیشه های رمانتیسمی ، پربسامدترین مفاهیم و مضامین شعری و شعر دهه ۵۰ تا ۵۷ ابتهاج را بررسی می کند .محقق به این نتیجه میرسد که دفتر شعری ابتهاج به سه قسمت از نظر محتوا و رشد شعری تقسیم میشود. مرحله نخستین شاعری سایه از سال های ۲۵ شروع شده و در سال ۲۹ و ۳۰ پایان می یابد ، که نوع عقب افتادگی و کهنگی مضمون در تمام اشعار بچشم می خورد و حاصل اثر فکری حافظ است . اما دوره دوم ، دوره ای که بسیار پرحاصل است ؛ دوره کمال شعری او است. در دوره سوم ،دوره ای که ما اکنون در شروع آن هستیم و طلیعه آنرا در اشعار " زمین " ، " بهار خونین " و " ترانه " می بینیم، مثل اینست که دوران آزمایش ها و تحقیقات شاعرانه پایان یافته استو و شاعر به کمال شعری دست یافته است.

Keywords:

هوشنگ ابتهاج , اندیشه های رمانتیسمی , عاطفه , زبان , تخیل