رابطه ناگویی خلقی با فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه ناگویی خلقی با فرسودگی تحصیلی در دانش آموزان بود. روش پژوهش توصیفی (غیرآزمایشی) و طرح از نوع طرحهای همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان دختر پایه پنجم دبستان، شهر قیدار استان زنجان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ مراجعه کردند تشکیل داد. از میان جامعه آماری، تعداد ۱۰۰ دانشآموز دختر انتخاب شدند و به دو پرسشنامه ناگویی خلقی (بگبی و همکاران،(۱۹۹۴ و پرسشنامه فرسودگی تحصیلی مسلش- فرم دانشآموزان (شوفلی، (۲۰۰۲ پاسخ دادند. به منظور تحلیلداده های این پژوهش از شاخصهای آمار توصیفی (میانگین و واریانس) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره) استفاده شد. برای تسریع در نتایج حاصله نیز از نرم افزار spss-۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین ناگویی خلقی با فرسودگی تحصیلی دانش آموزان همبستگی مثبت و معنادار وجود دارد. بنابراین دانشآموزانی که ناگویی خلقی دارند، بیشتر دچار فرسودگی تحصیلی میشوند.

Keywords:

ناگویی خلقی , فرسودگی تحصیلی , دانش آموزان