نقش خوشبینی آموزشی و شفقت به خود در پیش بینی بهزیستی اجتماعی معلمان

هدف پژوهش حاضر تعیین نقش خوشبینی و شفقت به خود در بهزیستی اجتماعی معلمان است. روش انجام تحقیق توصیفی ازط نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه معلمان (مرد- زن) مقطع ابتدایی شهرستان نیمروز تشکیل دادند که طبق فرمول کوکران ۱۴۸ نفر با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار پژوهش مورد استفاده سه پرسشنامه خوشبینی(شییر و کارور،(۱۹۸۵، شفقت به خود(نف وهمکاران،(۲۰۱۲ و بهزیستی اجتماعی(کیز،(۲۰۱۱ بود. روایی پرسشنامه ها از نوع محتوایی و اعتبار با استفاده ازضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خوشبینی ۰/۸۰، شفقت به خود ۰/۸۳ و بهزیستی اجتماعی ۰/۷۸ برآوردشد. جهت تحلیل فرضیه های پژوهش زمون رگرسیون خطی و گام به گام، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون tتکنمونه و آزمون t گروه های مستقل استفاده شد. نتایج نشان داد که خوشبینی و شفقت به خود توانستند بهزیستی اجتماعی معلمان شهرستان نیمروز را به طور معناداری پیشبینی کنند. از بین مولفه های خوشبینی مولفه خوشبینی ذاتی و از بین مولفه های شفقت به خود مولفه مهربانی به خود بیشترین نقش را در بهزیستی اجتماعی معلمان برعهده داشتند. همچنین بین خوشبینی و شفقت به خود و مولفه های آن با بهزیستی اجتماعیمعلمان رابطه معناداری مشاهده شد. میزان خوشبینی معلمان در سطح بالایی بود اما میزان شفقت به خود و بهزیستی اجتماعی در معلمان در سطح پایینی مشاهده شد. نتایج آزمونt گروه های مستقل نیز حاکی از آن بود که بین میزان خوشبینی معلمان مرد و زن شهرستان نیمروز تفاوتی وجود نداشت اما بین بهزیستی اجتماعی وشفقت به خود در معلمان مرد و زن شهرستان نیمروز تفاوت معناداری وجود داشت و معلمان مرد از بهزیستیاجتماعی و شفقت به خود بیشتری برخوردار بودند.

Keywords:

بهزیستی اجتماعی , خوشبینی , شفقت به خود