رابطه بین سرمایه روان شناختی با رضایت شغلی و استرس شغلی در کارکنان آموزش و پرورش شهرستان ساری در دوران همه گیری اپیدمی کوید- ۱۹

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین سرمایه روان شناختی با رضایت شغلی و استرس شغلی در کارکنان آموزش و پرورش، انجام شد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری عبارت از تمامی کارکنان آموزش و پرورش نواحی ۱ و ۲ شهرستان ساری در سال ۱۴۰۰ بود که تعداد ۳۶۱ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، پرسشنامه های استاندارد سرمایه روان شناختی لوتانز و همکاران (۲۰۰۷)، رضایت شغلی گریکسون (۱۹۸۷) و استرس شغلی اسیپو و اسپوکان (۱۹۸۷) بود. تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی و استنباطی از طریق برنامه نرم افزاری SPSS۲۳ و سطح اطمینان ۹۵ درصد (۰/۰۵=α) استفاده شد. جهت توصیف ویژگی های جمعیت شناختی و متغیرها از شاخص های آمار توصیفی چون فراوانی، درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار استفاده و جهت تعمیم اطلاعات حاصل از نمونه به جامعه آماری و آزمون فرضیه ها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها نشان داد که بین سرمایه روان شناختی و رضایت شغلی رابطه مثبت معنی دار و بین سرمایه روان شناختی با استرس شغلی رابطه منفی معنی-داری وجود دارد.

Keywords:

سرمایه روان شناختی , رضایت شغلی , استرس شغلی , کارکنان آموزش و پرورش