تجلی زمان های مقدس، در ادبیات عرفانی (بر پایه اشعار منطق الطیر عطار)

زمان به عنوان یکی از جلوه های آفرینش و هستی در آثار عرفا و بزرگان نمودهای گوناگونی از جزئی بودن، کلیت، دوام و تقدس دارد. در بیشتر اشعار عرفانی، کلیت زمان مورد نظر است نه وقتی خاص. در ادبیات عرفانی، سخن عارف با معبود و معشوق بی نیازی است که همه هستی به او نیازمندند. انسان برای بیان نیازهای خود نیازمند ابزاری از جمله زمان ها و مکان های مقدس است. زمان ها و مکان های مقدس یا مذهبی هستند مثل مکه و شب قدر، یا مربوط به ساختار اجتماعی و فرهنگی جامعه است مثل مقبره بزرگان که به مرور تقدس یافته اند. ابزارهای نیاز، به دلیل تقدسی که از ارتباط با خداوند پیدا کرده اند، مقدس بوده و وسیله تقرب به معبود محسوب می شوند. این پژوهش به بررسی مختصر تجلی گوناگون زمان در ادبیات عرفانی (بر پایه منطق الطیر عطار) پرداخته است.

Keywords:

زمان مقدس , مکان مقدس , جلوه های تقدس , منطق الطیر , شب , سحرگاه