رابطه هوش معنوی مدیران و معلمان با شادکامی دانش آموزان شهرستان گنبدکاووس

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه میان هوش معنوی مدیران و معلمان با شادکامی دانش آموزان مدارس متوسطه شهرستان گنبدکاووس بود. روش انجام پژوهش از نوع تحقیقات همبستگی و شیوه گردآوری اطلاعات - به صورت میدانی بود. جامعه آماری مدیران شامل ۱۸ نفر مدیر مدارس متوسطه گنبدکاووس و به تفکیک جنسیت ۱۰ مدیر زن و ۸ مدیر مرد بود. همچنین دانش آموزان شامل ۱۴۸۸ نفر، و به تفکیک جنسیت ۶۵۹ نفر پسر و ۸۲۹ نفر دختر بودند که در ۸ دبیرستان شهرستان گنبدکاووس مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری- مدیران شامل ۸ مدیر به تفکیک جنسیت ۴ مدیر مرد و ۴ مدیر زن بود که به صورت تصادفی از جامعه مدیران انتخاب گردیدند. نمونه آماری دانش آموزان شامل ۴۰۰ نفر، ۱۷۷ نفر دانش آموز پسر و ۲۲۳ نفر دانش آموز دختر بود و از ۸ دبیرستانی که نمونه آماری مدیران در آنجا بود به صورت تصادفی «طبقه ای» خوشه ای انتخاب گردیدند. ابزارهای اندازه گیری در این پژوهش شامل پرسشنامه ۲۴ گزاره ای هوش معنوی کینگ (۲۰۰۸) برای مدیران مدارس با ضریب آلفای کرونباخ ۸۰۸ / و پرسشنامه ۲۹ گزاره ای شادکامی آکسفورد آرگایل (۲۰۰۱) برای دانش آموزان با ضریب آلفای کرونباخ ۰/۷۹۸ بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش آمار توصیفی جداول و نمودارهای فراوانی و میانگین همچنین روش آمار استنباطی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون استفاده گردید. بر اساس نتایج بدست آمده میان هوش معنوی مدیران و معلمان با شادکامی دانش آموزان رابطه معنادار و مثبتی وجود داشت. همچنین هوش معنوی مدیران و معلمان بیشترین رابطه را با مولفه خود کارآمدی دانش آموزان داشت، تفکر وجودی مدیران و معلمان با آمادگی روانی دانش آموزان بیشترین رابطه را داشت، و گسترش معنای شخصی مدیران با رضایت از زندگی دانش آموزان بیشترین رابطه را داشت. بسط هوشیاری مدیران و معلمان با احساس زیباشناختی دانش آموزان بیشترین رابطه را داشت. آگاهی متعالی مدیران و معلمان با احساس خودپنداری دانش آموزان بیشترین رابطه را داشت.

Keywords:

هوش معنوی , شادکامی , مدیران و معلمان , دانش آموزان متوسطه