چالش های دادرسی در قراردادهای بین المللی،بازرگانی ایران

در پژوهش پیش رو به بررسی چالش های دادرسی در قراردادهای بین المللی ایران پرداخته شده است. امروزه یکی از راههای حل و فصل اختلافات در دعاوی تجاری و سرمایه گذاری، استفاده از شرط داوری است. در مواردی که قراردادها با اتباع کشورهای دیگر منعقد می شود طرفین ممکن است که به قانون آن کشور تسلط نداشته باشند یا قانون آن کشور را مناسب و کار آمد ندانند و یا محاکم آن کشور را بی طرف ندانند. از این رو ترجیح می دهند که در قراردادهای منعقده میان خود از شرط داوری استفاده کنند. مبنای قراردادی داوری و به تبع آن نقش بنیادی اصل آزادی اراده، به ویژه در داوری تجاری بین المللی غیر قابل انکار است. ولی آزادی اراده طرفها مطلق نیست و طرفین در مراحل مختلف فرایند داوری با برخی محدودیت ها مواجه هستند. طرفین قرارداد داوری ممکن است به جای انتخاب «قانون» یک کشور، «قواعد حقوقی» را به عنوان قانون حاکم بر دعوای خود برگزینند. انتخاب قواعد حقوقی توسط طرفین تنها در صورتی ممکن می باشد که قواعد حل تعارض قابل اعمال، چنین اختیاری را به آنان اعطا نماید. آزادی دیوان داوری در انتخاب این قواعد محدود می باشد. با این وجود امروزه در پرتو دیدگاه غیر ملی نمودن داوری، آزادی این دیوان ها در حال گسترش می باشد. در اسناد, دعاوی و قراردادهای بین المللی, قواعد و اصولی رشد و نمو نموده و در حال توسعه می باشند که تحت عنوان «اصول قراردادهای تجاری بین المللی» شناخته می شوند.

Keywords:

دادرسی , داوری بین المللی , دعاوی تجاری , اصول قراردادهای تجاری بین المللی , قواعد حل تعارض