رابطه ی جهت گیری زندگی با انطباق پذیری شغلی در بین کارکنان

هدف از این پژوهش بررسی رابطه ی جهت گیری زندگی با انطباق پذیری شغلی در بین کارکنان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه ی آماری شامل ۲۵۰ نفر از ساختمان مرکزی اداره کل تعاون ، کار و رفاه اجتماعی خوزستان در سال ۱۴۰۰-۹۹ بودند که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه های انطباق پذیری مسیر شغلی(۱۳۹۰) و جهت گیری زندگی شییر و کارور (۱۹۸۵) نتایج تحلیل همبستگی پیرسون نشان داد بین جهت گیری زندگی با انطباق پذیری شغلی رابطه ی معنادار وجود دارد. نتایج آزمون رگرسیون چند گانه نشانگراین است که جهت گیری زندگی در پیش بینی انطباق پذیری شغلی کارکنان سهم معنی داری دارند و باتوجه به معنی داری ضریب بتا(β)و متغیر جهت گیری با ضریب بتای (۰/۴۷۷) در پیش بینی انطباق پذیری شغلی کارکنان سهم داشته است.

Keywords:

جهت گیری زندگی , انطباق پذیری شغلی , کارکنان