مروری بر مکانیسم های ترمیم غضروف در بیماران دچار استئوارتریت زانو

استئوارتریت یا ارتروز شایع ترین بیماری پیش رونده و دژنراتیو مفصلی می باشد و اصلی ترین تظاهر اسیب شناسی ( پاتولوژی ) ان در سطح بافتی ، تخریب موضعی غضروف مفصلی است ، که در مفاصل متحرک به وسیله تخریب غضروف مفصلی همگام با استخوان سازی جدید در سطح و حاشیه مفاصل درگیر ، ظاهر می شود. عوامل متعدد موضعی و حتی عمومی در ایجاد و پیشرفت بیماری استئوارتریت نقش دارند از جمله سن ، جنس ، تراکم استخوان ، فشار بیش از حد به مفصل درگیر ناشی از نوع شغل یا ورزش ،اختلالات اندوکربن یا متابولیک، تغذیه، بد شکلی های تکاملی یا نقائص مادرزادی، اضافه وزن مفرط ، هورمون های جنسی و روند های التهابی را می توان جزء این عوامل به شماراورد.شروع این بیماری در اوایل به صورت دردی مبهم و متناوب در مفصل درگیر و احساس خشکی خفیف که گاهی به صورت تورم در غضروف اطراف مفصل می تواند خود را نشان دهد. استئوارتریت بر حسب شرح حال بیمار ، معاینات بالینی و رادیوگرافی ساده ، ارتروگرام ،اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسیMRI ، اسکن استخوان و اسپیراسیون مفصل تشخیص داده می شود .ارتروز برحسب انچه که بیان شد در غضروف مفصلی روی می دهد که درحال حاضر درمان قطعی شناخته شده ای برای ان موجود نمی باشد اما این بدان معنا نیست که بیماران دچار این بیماری به حال خود رها شده و ناظر این باشیم که تمامی غضروف مفصلی به همراه بافت حمایتی مفصل تا سرحد تخریب کامل پیش روی کند. امروزه با برخورد اگاهانه پزشک و استفاده از مکانیسم های نوین ترمیم غضروف تا حدی می توان باعث جلوگیری از تخریب بیشتر غضروف مفصلی و حتی کندترشدن این روندکرد

Keywords:

استئوارتریت , غضروف مفصلی , مکانیسم های ترمیم غضروف