بررسی رابطه بین آموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی دانش آموزان دوره ابتداییشهر سنندج با میزان مشارکت اجتماعی آنان

هدف از این مطالعه، بررسی رابطه بین آموزش مهارت های اجتماعی وارتباطی دانش آموزان دوره ابتدایی با میزان مشارکت اجتماعی آنان، می باشد. نمونه مورد پژوهش شامل ۳۰۰ دانش آموز (۱۵۰ دختر و ۱۵۰ پسر) ۷ تا ۱۲ساله بودند که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ در دوره ابتدایی مشغول به تحصیل بوده اند. با استفاده از طرح پژوهشی پیش آزمون و پس ازمون با گروه کنترل، اثربخشی برنامه آموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی روی گروه ازمایشی مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور جمع آوری داده ها از پرسش نامه های ویژگی های هگزاکو و پرسش نامه محقق ساخته مشارکت اجتماعی (سهرابی و همکاران) استفاده شد.یافته ها حاکی از آن است که آموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی به دانش آموزان دوره ابتدایی می تواند میزان مشارکت اجتماعی آن ها را به طور معناداری افزایش دهد. هم چنین این اثربخشی از الگوی یکسانی بین دختران و پسران برخوردار است وآموزش مهارت های زندگی در هر دو گروه به یک میزان مشارکت اجتماعی را افزایش می دهد. نتایج بررسی حاضر نشان داد که با طراحی برنامه هایی به منظورآموزش مهارت های اجتماعی و ارتباطی با دانش اموزان می توان آنان را برای مشارکت بیش تر در فعالیت های اجتماعی که از جمله حقوق عینی آن ها می باشد، آماده نمود.

Keywords:

مهارت اجتماعی , مهارت ارتباطی , مشارکت اجتماعی , دانش آموزان , پرورشی