کارآیی برخی جدایه های بومی تریکودرما در القای مقاومت گوجه فرنگی به Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici، عامل بیماری پژمردگی فوزاریومی

بیماری پژمردگی فوزاریومی ناشی ازFusarium oxysporum f. sp. lycopersici (Fol)، از بیماری های خسارت زای گوجه فرنگی است. کنترل بیماری از طریق القای مقاومت توسط عوامل بیوکنترلی، یک راهکار مدیریتی در جهت کاهش مصرف سموم شیمیایی می باشد. لذا، در این مطالعه کارآیی ده جدایه بومی تریکودرما در القای مقاومت علیه قارچ عامل بیماری مورد بررسی قرار گرفت. ارزیابی فنوتیپی القای مقاومت در گلخانه توسط جدایه های تریکودرما با دو روش زیست سنجی تفکیک ریشه و تزریق به ساقه نشان داد که تیمارهای Th-۱۴+Fol Trichoderma harzianum و Ta-۳۰+Fol Trichoderma atroviride در هر دو آزمون به طور معنی داری (P≤۰.۰۵) کم ترین شدت و وقوع بیماری را داشتند. نتایج حاصل از بررسی قابلیت کلونیزاسیون ریزوسفر توسط جدایه های تریکودرما با روش رقیق سازی سریالی نیز بیشترین تراکم جمعیت را در این دو تیمار نشان داد. بین تراکم جمعیت جدایه های تریکودرما و شدت بیماری همبستگی منفی مشاهده شد. تیمار گیاهچه ها با دو جدایه Th-۱۴ و Ta-۳۰ به طور مجزا و در تلفیق با یکدیگر، فعالیت آنزیم های پلی فنل اکسیداز و پراکسیداز را به طور معنی داری (P≤۰.۰۵) در مقایسه با تیمار شاهد (Fol) افزایش داد. نتایج این بررسی می تواند در مدیریت تلفیقی بیماری پژمردگی فوزاریومی گوجه فرنگی مورد استفاده قرار گیرد

کارآیی برخی جدایه های بومی تریکودرما در القای مقاومت گوجه فرنگی به Fusarium oxysporum f. sp. lycopersici، عامل بیماری پژمردگی فوزاریومی Keywords:

پلی فنل اکسیداز , تریکودرما , تزریق به ساقه , تفکیک ریشه , کنترل زیستی , مقاومت سیستمیک القائی