شناسایی اصول مدیریتی و برنامه ریزی گردشگری

چکیدهاگر به مهمترین محصولات عرضه شده در صنعت گردشگری نظیر حمل و نقل و اقامت توجه نماییم دیده می شود که یکی از جدی ترین مشکلات چنین محصولاتی آن است که عرضه و تقاضای آنها به طور معمول با یکدیگر مطابقت نداشته و به زبان اقتصاد دانان، بازار این محصولات در تعادل نبوده و گاه با مازاد عرضه و یا مازاد تقاضا مواجه است. اگر چه می دانیم دلایل بسیاری نظیر فصلی بودن نسبی صنعت گردشگری عامل این پدیده است. اما فارغ از دلایل وجودی آن باید گفت که عدم تعادل در بازار محصولات گردشگری که باذات این صنعت گره خورده است با برگزاری رویدادهای خاص تا حدود زیادی مهار می شود. چرا که با برنامه ریزی برای یکی یا چند روز خاص می توان از قبل تدارک دید. با اینکه جهانگردی نوین زاده دوران بعد از انقلاب صنعتی است. اما اندازه گیری منظم و علمی فعالیت های جهانگردی از سده بیستم آغاز گردیده است. از لحاظ تاریخی تا پس از کنفرانس جهانی گردشگری سال ۱۹۸۰در مانیل تنها معیار مورد استفاده کشورها برای ارزیابی گردشگی، سودآوری اقتصادی بود ولی این کنفرانس توجه کشورها را به اهمیت اجتماعی فرهنگی گردشگری جلب کرد به نحوی که امروزه دیگر برنامه ریزی فیزیکی و اقتصادی گردشگی صرفا مراحلی برای توسعه عمومی را در کنار سایر مراحل تشکیل می دهد و برای برنامه ریزی توسعه و مدیریت موفقیت آمییز در سطح کلان باید ملاحضات اقتصادی، زیست محیطی و فرهنگی اجتماعی گردشگری به خوبی رعایت گردد تا از این راه به پایداری در توسعه گردشگری دست یافت. امروزه صنعت گردشگری، بزرگ ترین و متنوع ترین صنعت در جهان به حساب می آید. کشور ایران به رغم اینکه در ردیف ۱۰ کشور اول دنیا از نظر برخورداری از جاذبه های گردشگری قرار دارد، از نظر جذب توریسم و گردشگر، نه تنها در بین کشورهای دنیا، بلکه در بین کشورهای خاورمیانه نیز جایگاه شایسته و مطلوبی ندارد. توسعه گردشگری در ایران نیازمند توجه به مولفه هایی است که در پیشبرد این هدف موثر هستند. بند ۳۴ الگوی ایرانی-اسلامی پیشرفت»، رمز توسعه گردشگری را حمایت بخش خصوصی و ایجاد زیرساخت های مناسب برای آن می داند.

Keywords:

واژه کلیدی: اصول مدیریتی , برنامه ریزی گردشگری