پیش بینی شایستگی اجتماعی بر اساس نیازهای خودشی با نقش میانجی سلامت روان

هدف پژوهش: هدف این پژوهش، پیش بینی شایستگی اجتماعی بر اساس نیازهای خودشی با نقش میانجی سلامت روان بود. روش پژوهش: این مطالعه یک پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانشجویان مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه های آزاد شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بود. بدین منظور، نمونه ای متشکل از ۲۵۰ نفر از دانشجویان با استفاده از جدول مورگان و طبق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه های اطلاعات جمعیت شناختی، پرسشنامه نیازهای خودشی آربل (۲۰۱۴)، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، پرسشنامه شایستگی اجتماعی فلنر و همکاران (۱۹۹۰) بود. یافته ها: تبیین رابطه بین نیازهای خودشی با سلامت روان با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن؛ نشان داد که نیازهای خودشی با سلامت روان ارتباط معنادار ندارد. محاسبه و تحلیل شاخص های برازندگی مدل پژوهش نشان داد که شایستگی اجتماعی بر اساس نیازهای خودشی به صورت معنادار قابل پیش بینی است و این پیش بینی تحت تاثیر نقش میانجی سلامت روان است. همچنین یافته ها نشان داد که سلامت روان با شایستگی اجتماعی ارتباط مستقیم و معنادار دارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان گفت یکی از عوامل موثر بر شایستگی اجتماعی دانشجویان، سلامت روان و نیازهای خودشی است.

Keywords:

شایستگی اجتماعی , نیازهای خودشی , سلامت روان