بررسی اثربخشی خانواده درمانی ساختاری بر سازگاری زناشویی زنان

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی خانواده درمانی ساختاری بر سازگاری زناشویی زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال ۱۳۹۹ بود. روش پژوهش از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان (دارای اختلافات زناشویی با همسر) مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان تشکیل می دادند که با روش نمونه گیری در دسترس ۴۰ نفر از بین آن ها که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش شامل سازگاری زناشویی اسپانیر (۱۹۷۶) بود. بعد از اجرای پرسشنامه ها در مرحله پیش آزمون گروه آزمایش در معرض ۱۰ جلسه خانواده درمانی ساختاری قرار گرفتند درحالی که گروه کنترل آموزشی دریافت نکرد. سپس پرسشنامه ها در مرحله پس آزمون مجدد به روی هر دو گروه اجرا شد. تحلیل های آماری با ستفاده از نرم افزار ۲۵ Spss- انجام شد. نتایج تجزیه و تحلیل کوواریانس نشان داد که خانواده درمانی ساختاری بر سازگاری زناشویی و ابعاد آن شامل رضایت زناشویی، توافق دونفری، همبستگی دونفری و ابراز محبت اثربخش بوده است.

Keywords:

خانواده درمانی ساختاری , سازگاری زناشویی