بررسی رابطه آموزش مبتنی بر ایفای نقش بر اعتمادبه نفس دانش آموزان

الگوی ایفای نقش، جهت هدفهای متعدد و مهم آموزشی تربیتی، قابل استفاده است. دانش آموزان از طریق ایفای نقش میتوانند برتوانایی هایشان برای شناخت احساسات خود و افراد دیگر بیفزایند، برای پرداختن به زمینه هایی که پیش از این برایشان مشکل بوده، رفتارهای جدیدی کسب کنند، و مهارتهای حل مساله خود را بهبود بخشند. هدف ایفای نقش به عنوان یک روش آموزشی و تربیتی این است که قسمتی از دنیای واقعی یا خیالی برای دانش آموزان ساده شود یا سیستمی را طرح ریزی کند تا در آن بازیهای رقابتی با ترکیب مواد مختلف یاد گرفته شوند.این روش در تکوین شخصیت فردی و اجتماعی و اعتماد به نفس فرا گیرندگان سهم به سزایی دارد. با توجه به هدف این پژوهش که به دنبال بررسی تاثیر بررسی رابطه بین آموزش مبتنی ایفای نقش بر اعتماد به نفس دانش آموزان میباشد، از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را کلیه دانش آموزان ابتدایی شهر سنندج که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ مشغول به تحصیل هستند تشکیل داد. ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه عزت نفس کوپر و اسمیت((۱۹۶۷ بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰/۷۷ و ۰/۸۲ بود و روایی آن از طریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان اعتماد به نفس دانش آموزان در یادگیری در پیش آزمون ۲۲/۹۰ بود که در پس آزمون به ۳۸/۲۰ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد .(p =۰ /.۰۰۳ ) در واقع بین دانش آموزانی که با روش مبتنی بر روش ایفای نقش آموزش دیدهاند با دانش آموزانی که این آموزش را ندیدهاند در میزان اعتماد به نفس آنان تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

ایفای نقش , اعتماد به نفس , دانش آموزان , مدرسه.