بررسی رابطه آموزش مهارتهای حل مسئله بر خودتنظیمی دانش آموزان

مهارت حل مسئله یکی از مهارتهای اساسی زندگی است که به دانش آموزان این امکان را میدهد تا با برنامه ریزیمشخص مشکلاتشان را حل کنند. مهمترین فایده یادگیری حل مسئله این است که به فرد کمک میکند تا هنگام رویارویی با مشکلات راه حلهای متعدد را جستجو نماید. آن ها را بررسی نموده و پس از تجزیه و تحلیل بهترین راهحل را انتخاب کند. مشکلات موجود افرادعمدتا شامل مسائل شخصی، امور روزانه، تحصیلی - اجتماعی، ارتباط با دوستان-خانواده و دیگر موقعیتهایی است که به تناسب زندگی و ایفای نقشهای اجتماعی، فرد ناگزیر از مواجهه با آنها است. دانش آموزانی که از مهارت حل مسئله خوبی برخوردارند کمتر در انجام تکالیفشان تعلل کرده و فعالیتها و تکالیفشان را به موقع انجام میدهند. با توجه به هدف این پژوهش که به دنبال بررسی آموزش مبتنی بر مهارت حل مسئله بر خود تنظیمی دانش آموزان دوره ابتدایی میباشد. از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش، توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه مورد مطالعه پژوهش را دانش آموزان ابتدایی شهر سروآباد که در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ مشغول به تحصیل هستند تشکیل داد. ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه خود تنظیمی پینتریچ و دی گروت (۱۹۹۰) بود که پایایی آن از طریق روش کودر ریچاردسون محاسبه شد که در پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب ۰/۸۱ و ۰/۸۳ بود و روایی آن ازطریق نظرخواهی از معلمان مدرسه تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمونهای آماری کولموگرف اسمیرونوف، همبستگی پیرسون، آزمون t همبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد، نمره میزان خودتنظیمی دانش آموزان در پیش آزمون ۲۹/۱۰بود که در پس آزمون به ۴۳/۷۵ افزایش یافته است و این افزایش از نظر آماری نیز معنادار میباشد .(p=۰/.۰۰۳) در واقع بین دانش آموزانی که با روش مبتنی بر مهارت حل مسئله آموزش دیده اند با دانش آموزانی که اینآموزش را ندیده اند در میزان خود تنظیمی آنها تفاوت معناداری وجود دارد.

Keywords:

مهارت حل مسئله , خود تنظیمی , دانش آموزان , دوره ابتدایی