تاثیر ارزشیابی توصیفی بر عملکرد و روحیه ی دانش آموزان

از سال ۱۳۸۷ که اجرای ارزشیابی توصیفی در دوره ابتدایی الزامی شد، بحثهای بسیاری پیرامون آن، صورت گرفته و تحقیقات متعددی مربوط به آن، انجام شده است. این نوع ارزشیابی که یکی از انواع ارزشیابی های «تکوینی» است، در بعضی کشورها از دهه ۱۹۸۰ میلادی، جایگزین روش های متداول مکتوب شد.در ایران، با وجودی که یک دهه از اجرای سراسری ارزشیابی توصیفی در دوره ابتدایی می گذرد، هنوز جامعه به آن عادت نکرده و منطق آن را نپذیرفته است. بخشی از این عدم پذیرش، مربوط به ناکارآمدی دوره های ضمن خدمت معلمان برای آشنایی، درک و دیدن نمونه های متنوع از این نوع ارزشیابی است. ولی بخش عمده تر آن، عدم سازگاری لازم بین بخش های مختلف آموزشی و تبلیغات عمومی در جهت خلاف ارزشیابی توصیفی است. این تناقضها، معلمان را خسته، مدارس را سردرگم و خانواده ها را سرگردان کرده است.در این مقاله، پس از مرور اجمالی پیشینه ارزشیابی توصیفی، پژوهشی معرفی می شود که در آن، ۱۷ معلم دوره ابتدایی شرکت کردند و به چند سوال در رابطه با ارزشیابی توصیفی ، پاسخ دادند. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، معلوم شد که یکی از مشکلات اصلی معلمان در رابطه با ارزشیابی توصیفی، عدم آشنایی با مبانی فلسفی آن، تقاضاهای بی توجیه از آنان، تغییرات پی در پی در چگونگی اجرای ارزشیابی توصیفی و اصرار جامعه به خصوص والدین و بخش های اداری نظام آموزشی، بر تبدیل کیفیت یادگیری دانش آموزان به کمیت است که این امر، معلمان را سردرگم کرده و در دور باطلی انداخته است.همچنین اکثر معلمان، نگران کم کاری دانش آموزان به دلیل اطمینان از ارتقا به پایه بعدی هستند.

Keywords:

ارزشیابی توصیفی , کیفیت یادگیری , دانش آموزان