پیش بینی رفتارهای خود آسیبی بر اساس تجارب آسیب زا و تنظیم هیجان در دانشجویان

هدف از مطالعه حاضر پیش بینی رفتارهای خود آسیبی بر اساس تجارب آسیب زا و تنظیم هیجان در دانشجویان بود. این پژوهش تحلیلی- مقطعی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد شهرکرد در سال ۱۴۰۱ بودند. در این پژوهش ۱۱۳ نفر از دانشجویان به شیوه در دسترس مشارکت داشتند. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه آسیب به خود سانسون، ویدر من و سانسون، پرسشنامه آسیب دوران کودکی برنشتاین و دشواری تنظیم هیجان گرتز و رومر استفاده شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون در نرم افزار ۲۱-SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که بین رفتار خودآسیبی و تجارب آسیب زا (۳۰/۲۲۰) ارتباط مثبت و معنادار وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین رفتار خودآسیبی و دشواری در تنظیم هیجان (۰/۴۹۶) ارتباط مثبت وجود دارد. در نهایت نتایج رگرسیون نشان داد که بر اساس ضریب R۲ در مجموع ۳۶ درصد از واریانس متغیر رفتارهای خود آسیبی را در دانشجویان تبیین می کنند. در مجموع می توان نتیجه گرفت که تجارب آسیب زا دوران کودکی و دشواری در تنظیم هیجان دو عامل موثر بر رفتارهای خودآسیبی است اما نقش نتظیم هیجان برجسته تر بود.

Keywords:

رفتارهای خود آسیبی , تجارب آسیب زا , تنظیم هیجان