مقایسه تغییرات بیان ژن های مرتبط با مسیرهای سیگنالینگ سنتز و تجزیه پروتئین عضله اسکلتی ناشی از دو پروتکل تمرین ورزشی

زمینه و هدف: توده عضله اسکلتی به تعادل بین سنتز و تجزیه پروتئین بستگی دارد که در شرایط بیماری و پیری دچار تغییر می شود. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر دو پروتکل تمرینی بر تغییرات برخی ژن های درگیر در مسیر سنتز و تجزیه پروتئین، به منظور دستیابی به یک برنامه تمرینی موثرتر هنگام بروز شرایط پاتولوژیک، فرآیند پیری و بهبود عملکرد ورزشکاران انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی هشت هفته ای نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه تمرین مقاومتی، تناوبی پرشدت و شاهد تقسیم شدند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، عضلات نعلی جدا و جهت بررسی بیان ژن، در دمای ۸۰- درجه سانتیگراد نگهداری شدند. تفاوت های بین گروهی، با استفاده از آزمون های پارامتریک و ناپارامتریک در سطح معنی داری، ۰۵/۰˂α تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: افزایش بیان ژن AKT۱ و Rps۶kb۱ نسبت به گروه شاهد در هر دو گروه تمرینی معنی دار بود (به خصوص گروه مقاومتی). همچنین بیان ژن های مرتبط با مسیر تجزیه پروتئین (MuRF۱ و Map۱LC۳a)، توسط هر دو پروتکل، به ویژه تناوبی پرشدت سرکوب و به وسیله روش وسترن بلاتینگ مورد تایید قرار گرفت. نتیجه گیری: با توجه به اینکه بیان ژن های مرتبط با سنتز پروتئین توسط تمرین مقاومتی افزایش می یابد و ژن های درگیر در روند تجزیه پروتئین توسط پروتکل تناوبی پرشدت سرکوب می شوند؛ بنابراین کاربرد عملی دو پروتکل به طور همزمان به منظور کاهش آتروفی عضلانی در شرایط پاتولوژیک و سالمندی، همچنین افزایش قدرت عضلانی برای بهبود عملکرد ورزشی می تواند موردتوجه قرار گیرد.

Keywords:

Exercise training , Gene expression , Wistar rats , Skeletal , تمرین ورزشی , بیان ژن , موش نژاد ویستار , ماهیچه اسکلتی