مقایسه اثربخشی بازی درمانی و قصه گویی بر بهبود نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی دانش آموزان

زمینه و هدف: اختلال نقص توجه/بیش فعالی، با مشکلات بسیاری همراه بوده و روش های درمانی متعددی برای درمان کودکان مبتلا به این اختلال معرفی شده است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بازی درمانی و قصه گویی بر بهبود نشانگان اختلال بیش فعالی و نقص توجه در دانش آموزان صورت گرفت روش بررسی: روش پژوهش از نوع طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. ابتدا مقیاس  Connersبر روی ۴۵۰ دانش آموز دختر (سنین ۱۲-۷ سال) مدارس شهرستان سمنان انجام شد. سپس از این تعداد، ۴۵ دانش آموز که در مقیاس Conners بیشترین نمره را کسب کردند، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. در ادامه، این ۴۵ دانش آموز به صورت تصادفی و مساوی در دوگروه آزمایش (بازی درمانی و قصه گویی) و کنترل قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره و تحلیل واریانس یک متغیره تحلیل شدند. یافته ها: براساس نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره، بین گروه های آزمایش و کنترل در متغیرهای بیش فعالی، سلوک، نقص توجه و اضطراب، تفاوت معنی داری وجود داشت (۰۰۵/۰≥p، ۲۲/۱۷=(۳۵،۴)F). نتایج براساس آزمون تحلیل واریانس یک متغیره حاکی از آن بود که در همه متغیرهای مورد بررسی بجز انفعال بین گروه ها، تفاوت معنی دار بوده است. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بازی درمانی و قصه گویی بر بهبود نشانگان اختلال نقص توجه/بیش فعالی تاثیر مثبت دارد؛ لذا به کارگیری این روش ها می تواند برای دانش آموزان نتایج مفیدی را در پی داشته باشد. کلید واژه ها: بازی درمانی؛ قصه گویی؛ نقص توجه؛ بیش فعالی؛ روانشناسی؛ آموزش و پرورش؛ دانش آموزان.

Keywords:

Play therapy , Storytelling , Attention deficit , Hyperkinesis , Psychology , Education , Students , بازی درمانی , قصه گویی , نقص توجه , بیش فعالی , روانشناسی , آموزش و پرورش , دانش آموزان.