اعاده حیثیت از منظر نظام حقوقی ایران

بعد از تحمل کیفر یکی از دغدغه های اصلی بزهکار، توانایی بازگشت به جامعه و برخورداری از حقوق اجتماعی است . حیثیت و حرمت معنوی مهم ترین سرمایه انسان است که اهمیت آن با هیچ چیز با ارزش دیگری برابری نمی کند. این حیثیت و آبروست که به او امکان حضور در نقش اجتماعی اش را می دهد به همین دلیل وارد شدن خدشه به این بعد از حیات آدمی بسیاری از ابزارها و فرصت ها را از وی می ستاند از این حیث افرادی که به دلیلی متهم یا مجرم شناخته می شوند لذا در سیستم حقوقی برای جبران این ضررهای مادی و معنوی بر مبنای عدالت و انصاف، مسئله ای به نام اعاده حیثیت در دو مفهوم عرفی و تاسیسی طرح گردیده است در مفهوم عرفی همان طور که قانون مجازات اسلامی بیان می دارد، با توجه به برائت واقعی شخصف مسئولیت های قاضی و مرتکب تهمت باید این کسر حیثیت تشفی خاطر زیان دیده و جبران خسارت معنوی، مرتفع شود. اگرچه قانون مجازات، طریق اعاده حیثیت را بیان نمی کند. و رویه قضایی نیز ساکت است ولی به ناچار باید به دیگر مواد قانونی تمسک جست. در مفهوم تاسیسی نیز مجرم پس از انقضای مهلت قانونی، حقوق اجتماعی خود را بازیافته و با حاصل شدن آثار از جمله محو سابقه ی محکومیت زا شناسنامه کیفری، عدم شمول مقررات تکرار جرم، دریافت مقررات تعقیب، آزادی مشروط و تعلیق اجرای مجازات به سان فرد ناکرده بزه و عادی همسان با دیگران به زندگی خود ادامه می دهد

Keywords:

حیثیت , اعاده , مجازات , بازنگری در قانون