اهمیت رویکرد طراحی مشارکتی بر افزایش اجتماعپذیری فضاهای عمومی فرهنگی

با فرایند مدرن شدن شهرها و افزایش مصرف گرایی، ارزش هایی چون اهمیت و ضرورت معمار به عنوان طراح در تعامل با مردم به عنوان کاربران در طول زمان کاهش یافته است. مرکز فرهنگی در تمام طول تاریخ از مهمترین بناهای تمدن بشری است. به نحوی که حتی در ابتدایی ترین سکونتگاه های تاریخی که معماری به پایین ترین شکل خود یعنی سرپناه سازی شکل گرفته، فضای فرهنگی که گهگاه همان فضای مذهبی یا مقدس نیز بوده نه تنها حضورداشته بلکه بیشترین تزئینات، بیشترین هزینه و بهترین مکان را به خود اختصاص می داد. برای یک فضای فرهنگی مهمترین ویژگی و شاخص های که می توان ذکر کرد «میزان مقبولیت از سمت مردم» است. چراکه فضای فرهنگی درصورتیکه جذب کننده ی افراد نباشد همان ضد فرهنگ است. امروزه فقدان چنین فضاهایی کاملا احساس می شود چراکه فضاهای عمومی معاصر در تسهیل روابط اجتماعی چندان موفق نبوده اند. هدف اصلی از این پژوهش، سنجش رابطه ی بین مولفه های کالبدی و فضایی و و افزایش نقش کاربر در طراحی است به نحوی که درنهایت علاوه بر دارا بودن شاخصه های معماری خوب و پایدار به پایداری اجتماعی در فضای معماری منجر شود. فرضیه پژوهش این است که با استفاده از شیوه ی مشارکتی در طراحی به معنی ارتباط و هم فکری طراح با بهره بردار و کاربران فضا در جهت شناخت ارزش ها و نیازهایشان می تواند منجر به خلق الگوی طراحی معماری شود که برای بسیاری از مراکز فرهنگی و سایر فضاهای عمومی قابلیت پیاده سازی دارد.