بررسی سرمایه های فرهنگی و نمادین موجود در بازار افغانستان و ایران از منظر مفاهیم سرمایه و بازار پی یربوردیو

محور اصلی کار بوردیو در واقع حل یکی از دشوارترین مسائل جامعه شناسی یعنی شکاف بین رهیافت های عینی و ذهنی بوده است. بوردیو با استفاده از آموزه های زبان شناسی، برداشتی نو از مفهوم «سرمایه» مارکس خلق کرد. در حقیقت بوردیو آن چه را نزد مارکس معنایی اقتصادی داشت، به مفهوم چند وجهی برای تحلیل کنش ها در حوزه های متنوعی چون فرهنگ، سیاست و اقتصاد تبدیل کرد و مفهوم سرمایه مارکس را از نو صورت بندی می کند و ایده سرمایه را به شکل های مادی، فرهنگی، اجتماعی و نمادین بسط و تعمیم می دهد. بوردیو برای پرورش مفهوم سرمایه، از مفهوم دیگری نظیر بازار بهره می جوید و آن را نیز همانند مفهوم سرمایه فراتر از متعارف که در آن کالاهای اقتصادی و تجاری مبادله می شود در نظر می گیرد. پژوهش حاضر یک گام فراتر نهاده و این دو مفهوم را از سطح فردی و اجتماعی به سطح دولت ها و ملت ها ارتقا داده و امکانات آن را در تحلیل تعاملات سیاسی میان دو دولت و ملت افغانستان و ایران ارزیابی نموده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است تا زمانی که دولت ملی در افغانستان شکل نگیرد، نمی توان انتظار داشت که این کشور بتواند با وجود سرمایه های فرهنگی و نمادین فراوان، در عرصه ی بیرونی در راستای همگرایی با همسایگانی چون ایران حرکت کند. عوامل و متغیرهای تاثیرگذار در مناسبات و تعاملات دو کشور به جای این که عرصه ای برای گسترش همکاری ها مبتنی بر فرهنگ باشد به فضایی امنیتی تبدیل شده است.

Keywords:

سرمایه فرهنگی , سرمایه نمادین , پی یربوردیو , افغانستان , ایران