بررسی ماهیت تضمین و برابریابی آن در تفسیر المیزان(مطالعه موردی در سوره مبارکه بقره)

در بعضی از آیات قرآن کریم که معجزه جاودان ادب و بلاغت است، یک فعل، حقیقتا معنای فعل دیگری را به خود گرفته و حکم همان فعل دوم را به لحاظ لازم یا متعدی بودن، به شرط وجود مناسبت میان دو فعل و قرینه ای که دال بر فعل محذوف باشد، دارا شده است. این قاعده از قرن هشتم، تضمین نامیده شده که به معنای اخص آن، تضمین نحوی مستفاد در فعل است.با مطالعه موردی در سیزده آیه از سوره مبارکه بقره از منظر تفسیر شریف المیزان به روش توصیفی-تحلیلی و به صورت نمونه کاوی مشخص شد که تضمین فعل متعدی به دو مفعول در فعل متعدی به یک مفعول، بیشترین کاربرد را دارد و علامه طباطبایی با درنظر گرفتن تضمین در غالب آیات، این اسلوب را قبول داشته و سعی در استفاده هرچه بهتر از تضمین و ارائه معنای دقیقتر و کاملتر داشته اند.

Keywords:

تضمین , تفسیر , قرآن , بقره , المیزان , طباطبایی