نقش نماد در ادبیات فارسی

نماد در لغت به معنای نمود است که جایگاه فاعلی (ظاهر کننده) است. بنابراین نمود مرادف ظهورو تجلی، آشکار و هویداست که همگی بیان کننده یک معنای واحد هستند. با این بیان تعریفاصطلاحی نماد به دست می آید که عبارت است از مفهومی که در بر دارنده ی تصویر رساننده ازمعانی سری و رمزی شی ء ای می باشد. وهم چنین نماد از منظر علوم بلاغی کلمه، عبارت و یاجمله ای است که علاوه بر معنای ظاهری، طیف معنایی گسترده ای به خواننده القا کند. از آن جاکه بیان اندیشه های غامض عرفانی و انعکاس غیر مستقیم اندیشه های سیاسی و اجتماعی در غالبنمادین، آسان تر است، از دیرباز نماد و نمادپردازی در ادب فارسی؛ بویژه در گستره شعر فارسی،ظهور ویژه ای داشته است.

Keywords:

نماد رمز سمبل , عرفان سمبلیسم