بررسی مبانی صلاحیت ها و حاکمیت دولت ایران در دریای سرزمینی با تاکید بر نقش نیروهای نظامی و انتظامی

زمینه و هدف: پژوهش حاضر به بررسی یکی از موضوعات حقوق بین الملل دریاها یعنی حاکمیت دولت در دریای سرزمینی می پردازد. این موضوع همواره یکی از مباحث مطروحه در حقوق بین الملل دریا بوده است. در واقع انگیزه اصلی از نگارش این پژوهش بررسی و تجزیه و تحلیل موارد مزبور در عرصه بین الملل و وضعیت حقوقی دولت ساحلی ایران بر آب های سرزمینی خود بوده است. این تحقیق به نوبه خود کوشیده است به منظور اجتناب از هر گونه تفسیر یک جانبه دولت ها در زمینه مسائل مرتبط با حاکمیت دولت در دریای سرزمینی،این موضوع و مسائل مرتبط با آن را بصورتی روشن بررسی نماید، به همین منظور سعی گردیده قواعد موجود بطور دقیق و در صورت لزوم همراه با بررسی تاریخی مطرح شوند و در آن میان قواعد مبهم در حد امکان روشن گردند. در مواردی هم که قواعدی موجود نبوده، به طرح پیشنهادهای مناسب اقدام شده است. روش تحقیق: پژوهش حاضر با روش توصیفی و تحلیلی درصدد پاسخگویی به این پرسش است که مبانی حقوقی و صلاحیت های دولت ایران در مقایسه با کنوانسیون های ۱۹۵۸ و ۱۹۸۲ چگونه است؟ نتایج و یافته ها: نتایج این پژوهش نشان می دهد که نظام حقوق دریایی ایران در مقایسه با کنوانسیون های ۱۹۵۸ و ۱۹۸۲ مبتنی بر سه رویکرد می باشد: الف) نظام حقوق دریایی ایران به ابتکاراتی دست زده است. ب) نظام حقوقی ایران اصول و قواعد حقوی مندرج در کنوانسیون حقوق دریاها را تایید نموده است. ج) نظام حقوقی ایران در رویکرد سوم، بر خلاف کنوانسیون ۱۹۸۲ حقوق دریاها در تبیین موضوع های حقوقی سکوت نموده است.

Keywords:

دریای سرزمینی , حق حاکمیت , صلاحیت دولت ساحلی , نظام حقوقی ایران , کنوانسیون های حقوق دریاها