مقایسه تاثیر تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر ساختار بیضه، سطح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی موش های صحرایی نر دیابتی

مقدمه و هدف: افزایش مالوندیآلدئید و کاهش ظرفیت تام آنتیاکسیدانی مرتبط با گلوکز خون بالا، مقاومت به انسولین در دیابت نوع ۲ موجب تخریب بافت و ساختار بیضه میشود. هدف مطالعه حاضر تاثیر شدتهای مختلف تمرین هوازی بر سطوح سرمی مالوندیآلدئید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بیضه موش های صحرایی نر دیابتی بود.   روش بررسی: در این مطالعه تجربی ۴۶ سر موش صحرایی از نژاد ویستار با میانگین وزن ۴۵±۲۰۵ گرم به طور تصادفی در چهار گروه کنترل سالم بی تمرین، کنترل دیابتی بی تمرین، دیابتی تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و دیابتی تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) قرار گرفتند. گروههای تمرینی برنامه تمرین را به مدت ۱۰ هفته اجرا کردند. داده‎ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری ۰۵/۰ بررسی شدند.   نتایج: تمرین MICT و HIIT موجب کاهش معنادار قند خون ناشتا، MDA و افزایش معنادار TAC در گروههای تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (۰۵/۰≥P < /span>). ۱۰ هفته تمرین MICT و HIIT موجب بهبود ساختار بیضه بویژه حجم لولههای منی ساز، حجم کل بیضه، حجم بافت بینابینی، قطر لوله منی ساز و وزن بیضه چپ در گروههای تمرین دیابتی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (۰۵/۰≥P < /span>). بین تغییرات حاصل شده دو روش تمرینی MICT و HIIT تفاوت معناداری در متغیرهای وابسته مشاهده نشد (۰۵/۰≤P < /span>).   نتیجه گیری: به نظر می‎رسد دو روش تمرینی MICT و HIIT از طریق کاهش قند خون، شاخص مقاومت به انسولین و سطح سرمی MDA و TAC، تاثیرات مثبت در بهبود ساختار بیضه موش های صحرایی دیابتی شود. با این دو روش تمرینی تاثیرات متفاوتی در متغیرهای ذکر شده نداشتند. 

Keywords:

دیابتی نوع ۲ , مالون دی آلدئید , ظرفیت تام آنتی اکسیدانی , فعالیت بدنی , موش صحرایی