اثر دویدن با تردمیل بر اختلالات رفتاری القا شده توسط انزوای اجتماعی در موش های صحرایی نر

مقدمه و هدف: انزوای اجتماعی بر سیستم عصبی اثر گذاشته و به پیدایش اختلالات رفتاری منجر می­شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دویدن با تردمیل بر حافظه فضایی و رفتارهای اضطرابی و افسردگی در موش­های صحرایی مواجه شده با انزوای اجتماعی است.   مواد و روش­ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به ۴ گروه شامل ۱) کنترل، ۲) تردمیل، ۳) انزوا و ۴) انزوا-تردمیل تقسیم شدند. موش­ها در گروه های ۳ و ۴ به مدت ۴ هفته به تنهایی در قفس زندگی کردند. گروه های ۲ و ۴ نیز به مدت ۴ هفته (۳۰ دقیقه در روز به مدت ۵ روز در هفته) با تردمیل تمرین کردند. در پایان دوره، یادگیری و حافظه فضایی، اضطراب و افسردگی حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس، ماز بعلاوه مرتفع و تست شنای اجباری بررسی شد.   نتایج: چهار هفته انزوا موجب نقص حافظه فضایی و رفتارهای اضطراب و افسردگی در موش­های صحرایی شد. نتایج آزمون ماز آبی نشان داد که زمان و مسافت شنا شده برای رسیدن به سکوی پنهان در گروه انزوا-تردمیل در مقایسه با گروه انزوا کاهش معنی­دار داشت (۰۵/۰P<) و مدت زمان سپری شده در ربع دایره هدف نیز افزایش یافت (۰۵/۰P<). نتایج ماز بعلاوه مرتفع نشان داد که درصد ورود به بازوی باز و درصد ماندن در این بازو در گروه انزوا-تردمیل در مقایسه با گروه انزوا افزایش یافت (۰۵/۰P<). همچنین مدت زمان بی­حرکتی در شنای اجباری نیز در گروه انزوا-تردمیل کمتر از گروه انزوا بود (۰۵/۰P<).   نتیجه­ گیری: دویدن با تردمیل موجب بهبود حافظه فضایی و کاهش رفتارهای اضطرابی و افسردگی در موش­های صحرایی مواجه شده با انزوای اجتماعی می­شود.

Keywords:

دویدن با تردمیل , انزوای اجتماعی , حافظه , اضطراب , افسردگی