وارسی زندگی در ارتفاع و تاثیر آن بر سلامت انسان

رابطه لاینفک انسان و طبیعت، سیرکولاسیونی دوسویه است که می توان بیان داشت هریک زیرمجموعه دیگری بوده و هردو زیرمجموعه کل می باشند. در بعدی دیگر، انسان بر روی زمین خلق شده است و عملکرد فیزیک و فرا فیزیکش منوط به زندگی بر روی زمین است. ارتباط مشروح، در بازه شکل گیری انقلاب صنعتی و تبدیل علم لاهوتی به ناسوتی به معنای هدف، فاقد ارزش و خانه فضایی مفرد از زمین تعریف شد. تعیین موضوع با اهمیت جدایی انسان از طبیعت و پیامد های جبران ناپذیر آن، بدین مقصود طرح شده است که بدن و فرا بدن انسان در راستای فهم کامل از ارتباط با زمین، چراغی شود بر راه سلامت روح و جسم بشریت. در این راستا قابل پرسش است، زندگی در ارتفاع (زندگی در خلا و عدم تماس با زمین) چگونه مخل سلامت (تن و فرا تن) شده و انسان را از وجودیت خود جدا می سازد؟ منطبق با پرسش، فرضیه ای تحت عنوان «زمین درمانی» می تواند کلیتی باشد از برای احراز سلامت. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و گردآوری اطلاعات از طریق منابع کتابخانه ای، بررسی متون، مقالات و ادراکات شهودی انجام گرفته است.

Keywords:

ارتفاع , سلامت روانی , ساختمان نشینی , میدان مغناطیسی , متافیزیک.