پیش بینی مشکلات رفتاری فرزندان بر اساس اضطراب مادران با نقش میانجی خودپنداره فرزندان

هدف تحقیق حا ضر پیش بینی م شکلات رفتاری فرزندان بر ا ساس ا ضطراب مادران با نقش میانجی خودپنداره فرزندان بود. روش پژوهش توصیفی با طرح همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه ۴۰۰ مادر (۳۰ تا ۴۰ سال) دارای مدرک کارشناسی بود که فرزندان ۷ تا ۱۲ ساله داشتند و ساکن شهر تهران و در مراکز درمانی مستانه و آبادیس (منطقه ۱) و مراکز رو شنا و رهنمود (منطقه ۴) در شش ماهه اول سال ۱۴۰۰ پرونده روان شناختی ا ضطراب دا شتند بودند. بدین منظور، به صورت دردسترس و بر اساس فرمول کوکران و جدول مورگان ۱۶۹ کودک ۷ تا ۱۲ سال همراه با مادرانشان انتخاب شدند. شرکت کنندگان پرسشنامه های مشکلات رفتاری کانرز (۱۹۹۰)، اضطراب بک (۱۹۹۳)، و خودپنداره بک (۱۹۷۸)، تکمیل کردند. علاوه بر آمار توصیفی از همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون و معدلات ساختاری استفاده شد. همچنین تحلیل دادهها با نرم افزار SPSS-۲۶ و AMOS استفاده شد. یافته ها نشان داد اضطراب مادران به همراه خودپنداره کودکان، در مجموع ۶۳ درصد از واریانس مشکلات رفتاری کودکان را تبیین می کند. خودپنداره کودکان رابطه بین اضطراب مادران و مشکلات رفتاری کودکان را به صورت مثبت و معنادار میانجی گری می کند. افسردگی مادران به صورت مثبت و معنادار مشکلات رفتاری فرزندان را پیش بینی می کند. مدل ساختاری پژوهش با دادههای گردآوری شده برازش دارد. به عنوان نتیجه گیری می توان گفت مشکلات رفتاری فرزندان تحت تاثیر ویژگی های روانشناختی مادران است .

Keywords:

مشکلات رفتاری کودکان , اضطراب مادران , خودپنداره فرزندان , مشکلات رفتاری فرزندان.