واکاوی وطنیات در اشعار میرزاده عشقی و ایلیا ابو ماضی

وطن پرستی جزئی از هویت ملی ماست و حفظ هویت ملی، سنگ بنای دست یابی به هویت انسانی . هرچندازنظرتاریخیفردوسی را سردمدار شعر وطنی و حماسه ملی می دانیم. اما بعدها با ظهو ر دوره مشروطیت شاعران زیادی سعی کردند عشق وعلاقه خود را نسبت به وطن و سرزمین با تاکید بر یک رابطه ذهنی درجهان غیر محسوس به تصویر بکشند. شاعرانی چو نملک الشعرا بهار، ادی بالممالک ، عارف قزوینی و .. . یکی ازچهره های سرشناس و پرشورترین شاعر این دوران، میرزاده عشقیاست که وطنیه درگفتار و نوشتارش بازتاب و بسامد بالایی دارد. و درون مایه اشعارش آکنده است از مفاهیمی چون عشق، وطن،تجدد و مبارزه طلبی و پدیده های نو و تازه سیاسی و اجتماعی... این شاعر جسور به نوعی احیاگر وطنیات سیاسی و اجتماعیشده است . ازسوی دیگر در شعر معاصر عرب، ایلیا ابو ماضی هم به عنوان یکی از بنیان گذاران ادبیات مهجر دراین عرصه بهموفقیت های دست یافته که به لحاظ وطن دوستی و حساسیت های سیاسی و اجتماعی، دوره حیات و اندیشه ی بیانش اهمیتویژه پیدا کرده است. ما دراین تحلیل برآنیم که به شیوه تحلیلی و توصیفی با تحلیل و تفسیر وطنیات در اندیشه این دو شاعرضمن بررسی همانندی ها و ناهمسانی ها در بستر ادبیات تطبیقی کلیدهای راهیابی به مبانی آرمانی و جهان بینی و ملی گراییو تجدد و ظلم ستیزی. میرزاده عشقی و ایلیا ابوماضی را بامحوریت عشق به وطن جستجوکنیم.

Keywords:

میرزاده عشقی , ایلیا ابوماضی , وطنیات , ادبیات مهجر , نقد تطبیقی