مشارکت دانشگاه های علوم انسانی در چرخه نظریه پردازی و نقش مراکس رشد علوم انسانی

اگر چرخه نظریه پردازی را شاخص برای تولید دانش نهادهای دانشگاهی در نظر بگیریم مشارکت دانشگاه ها در حوزه علوم انسانیدر توسعه علمی و نظریه پردازی از اهمیت ویژه برخوردار خواهد بود. کارآمدی عملی نظریه پردازی. مشروط به عملیاتی شدن دانشتولیدشده و حرکت آن از گام استدلال قیاسی (نظریه هنجاری) به گام استدلال استقرایی (نظریه توصیفی) در چرخهنظریه پردازی می باشد. بدین ترتیب نظریه آزمایی در گام استدلال استقرایی را می توان ماموریت اصلی دانشگاه علوم انسانیمحسوب کرد. در این چرخه. بی قاعددگی های دیده شده منجر به تولید دانش و نظریه پردازی و دستیابی به مرجعیت دانشگاه علومانسانی می گردد. بمنظور حرکت چرخه دانش از نظریه به وآقعیت و تبدیل دانش در چرخه نظریه پردازی از استدلال قیاسی(نظریه هنجاری) به استدلال استقرایی (نظریه توصیفی) نیازمند هدفگذاری دانشگاه ها بمنظور مشارکت و حضور آنان باماموریت های متنوعی است که بتوانند این بی قاعدگی ها را شناسایی و تبیین نمایند. این بدین معنی است که در چرخه تولیددانش تمامی دانشگاه ها از اهمیت یکسانی در توسعه علمی برخوردار هستند. با توجه به ماهیت ذاتی دانشگاه های علوم انسانی درارتباط مستقیم با جامعه. ایجاد مراکز رشد علوم انسانی می تواند موجب ارتباط مستقیم اساتید دانشگاه ها با جامعه شده و تولیددانش بومی علوم انسانی را سبب گردد. در واقع این مراکز می توانند با راه اندازی کسب وکار در حوزه علوم انسانی با بهره مندی ازاساتید دانشگاه علوم انسانی و سایر دانشگاه ها موجب ارتباط با نهادهای مختلف فرهنگی جامعه در راستای مولفه های الگوی بومیشوند. چنین ساختاری با رفع موانع توسعه نظام آموزش عالی، موجب تعریف اکوسیستم آموزشی در دانشگاه های علوم انسانیخواهد شد که بسترساز نظریه پردازی مبتنی بر دانش بومی در کشور خواهد گردید.

Keywords:

توسعه علوم انسانی , چرخه نظریه پردازی , استدلال قیاسی , استدلال استقرایی , دانشگاه علوم انسانی , مراکز رشد علوم انسانی