شاهنامه خوانی و جایگاه شاهنامه در عصر صفویه

دوره صفویان از دوره های درخشان شاهنامه خوانی در ایران محسوب گی شود و شاهان صفوی، نه تنها با شعر و ادبمخالفتی نداشتند؛ بلکه خود از مشوقان و حامیان شاعران بودند . شخص شاه اسماعیل اول، این اثر ارجمند را در کنارمذهب شیعه، به عنوان دومین عامل انسجام بخش اقوام ایرانی در نظر گرفت؛ چرا که شاه اسماعیل اول و جانشینانش،اولا خود را ایرانی؛ از نسل پادشاهان ایران باستان و جانشینان آنان می دانستند و شاهنامه را سند هویتی خویش قرار دادهبودند؛ ثانیا از نقش تاریخی شاهنامه در حفظ کیان ایران در طول تاریخ، در کنار مذهب شیعه، در نزد ایرانیان شیعهمذهب آگاه بودند؛ ثالثا در جنگ با عثمانی ها و ازبک ها، اشعار شاهنامه را به عنوان عامل روحیه بخش سربازان ایرانبه کار می بردند. از این رو، در نشر و گسترش شاهنامه کوشیدند و آن را گرامی داشتند.ما در این مقاله سعی کرده ایمکه اهمیت شاهنامه و شاهنامه خوانی را در میان مردم ایران و همچنین پادشاهان در دوره صفویه را به خوبی روشن سازیمو نقش آن را به عنوان عنصری موثر در قوت بخشیدن به هویت ملی ، پر رنگ تر جلوه دهیم .شاهنامه و شاهنامه خوانینشان میدهد که در کنار جنگ ها و ناملایمات دوره صفوی ، هنر و فرهنگ و حماسه ها چقدر دارای اهمیت بوده اندو همواره عنصری جدا ناپذیر از این ملت بوده اند.