بررسی«ترکیبهای اتباعی»در دو زبان فارسی و عربی

اتباع در لغت به معنی در پی کسی رفتن و پیروی کردن و در اصطلاح دستور لفظی است مهمل و بی معنی یا فاقد معنی روشن که به دنبال اسم یا صفت میآید؛ برای تاکید و گسترش معنی آنها این فرایند یکی از روشهای واژه سازی است که در اکثر زبانهای زنده دنیا به عنوان یکی از پرکاربردترین و رایجترین راههای ساخت واژه به شمار می آید. با توجه به اینکه زبان شناسان زبان فارسی را ،زبانی ترکیبی می دانند و زبان عربی را زبانی، اشتقاقی؛ اما فرایند «اتباع» که نوعی از ترکیب» به شمار می آید؛ در دستور هر دو زبان زنده و پویای فارسی و عربی وجود دارد. این مقاله بر آن است تا ضمن بررسی دقیقتر این ،فرایند شباهتها و تفاوتهای آن را در دو زبان فارسی و عربی، نشان دهد. نوشتار حاضر توصیفی است و گردآوری دادههای آن به روش کتابخانه ای و از نوع متن خوانی میباشد.

Keywords:

اتباع , ترکیب واژه سازی زبان فارسی زبان عربی