سهام حق اختراع شرکت های تجاری دانش بنیان در نظام حقوقی ایران و فقه امامیه

حق اختراع به عنوان یک حق معنوی مالی و مالکانه محور عملیات تجاری شرکت های دانش بنیان است. این شرکت ها از طریق خرید حق بهره برداری اختراع از مخترعان، اختراعات را تجاری سازی کرده و منافع اقتصادی و تجاری خود را تامین می کنند لذا سرمایه اصلی این شرکت های تجاری اختراعات هستند. با نظام حقوقی حاکم، مخترع صرفا امکان واگذاری حق بهره برداری از اختراع را دارد که این تحدید حقوق منافی با امر مالیت حق اختراع و حق مالکیت مخترع است. رویه مذکور خلاف حمایت از مخترع در جهت پیشرفت فناوری و اقتصاد نیز می باشد. از جمله ی راهکارهای حمایتی موجود لحاظ حق اختراع به عنوان سهام شرکت تجاری دانش بنیان است، به نحوی که صاحب حق اختراع یکی از مالکین و شرکای شرکت تجاری محسوب شود. خللی که در راهکار مذکور وجود دارد حکم ماده ۱۵ قانون ثبت اختراعات، مصوب ۱۳۸۶ است که صرفا حق بهره برداری از اختراع را به مخترع اعطا کرده و در خصوص سایر حقوق مخترع مثل امکان قراردادن حق اختراع به عنوان سهم الشرکه سخنی به میان نیاورده است. سهم الشرکه اختراع از این حیث که حق اختراع ابتدائا یک حق معنوی شناخته می شود چالش برانگیز است چرا که حق اختراع یک حق معنوی به شمار می آید در حالی که سهامداران و شرکای شرکت تجاری باید آورده ی نقدی برای شرکت داشته باشند؛ لکن نظریه مذکور با مالیت حق اختراع و مالکیت مخترع تناسب نظری دارد. با توجه به اجمال فوق این بحث نیازمند تحلیل نظری مباحث حول حق اختراع و سهام الشرکه است تا امکان فرض سهام حق اختراع در شرکت های تجاری دانش بنیان تبیین و تنقیح شود.

Keywords:

مالکیت صنعتی , حق اختراع , اختراعات صنعتی , سهام شرکت تجاری , شرکت دانش بنیان