ورزش و امنیت پایدار محیط زیست

هدف تحقیق حاضر تبیین جایگاه ورزش در تامین امنیت پایدار محیط­زیست بود؛ پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ نحوه گرداوری داده­ها توصیفی از نوع کیفی (تحلیل محتوا) بود که بصورت میدانی اجرا گردید. جامعه آماری شامل متخصصین حوزه علوم سیاسی و علوم ورزشی بود که با استفاده از نمونه­گیری گلوله برفی و بر اساس اشباع نظری با ۱۳ نفر مصاحبه گردید؛ در این پژوهش برای اعتباربخشی به یافته ها از دو راهبرد استفاده شده است. نخست، بازبینی توسط همکار پژوهشی و در مرحله دوم از راهبرد بازبینی همتایان استفاده گردید؛ یافته­های پژوهش حاضر نشان داد ورزش در سه مقوله ادبیات­سازی، تکنولوژی و ترویج در تقویت امنیت پایداری محیط زیست نقش دارد؛ مضافا ۱۵ مفهوم استفاده از سیستم­های بازیافتی مناسب، توسعه حمل ونقل عمومی عاری از آلاینده­های فسیلی، استفاده از فناوری­ها و تجهیزات ورزشی همسو با حفظ محیط زیست، کاهش مصرف انرژی­های تجدید پذیر، ادبیات­سازی با برگزاری کنفرانس­های علمی، نشست­ها و هم اندیشی­ها، استفاده از انرژی پاک در تامین سرمایش،گرمایش و روشنایی اماکن، استفاده از برنامه­های کاربردی تقویت پایداری، معرفی نخبگان ورزشی به عنوان سفیران زیست­محیط، ترویج و توسعه ورزش­های سازگار با محیط زیست، پرهیز از شعارزدگی، آموزش حفظ زیست­محیط، ارایه جشنواره­های ملی، جهت­دهی به افکار عمومی از طریق رویدادهای ورزشی، استفاده از نمادهای خاص محیط زیستی و در نهایت استفاده از فلسفه ورزش و آمیختگی روح ورزش با محیط زیست به ترتیب مهمترین کارکردهای ورزش در توسعه امنیت پایدار محیط زیست بود. تصمیمات دفعی و مقطعی اگرچه تا حدودی موجب کم­رنگ شدن واژه بحران محیط زیست شده اما لزوم توجه مضاعف به پدیده ورزش به عنوان ابزاری پرمخاطب و کم هزینه می­تواند گره­گشای بسیاری از مسائل امروز محیط زیست ایران باشد.

Keywords:

انرژی , پسماند , سبزشویی , فعالیت بدنی