اصول معماری مناسب، برای اکوتوریسم پایدار برمبنای «حکمت اسلامی»

گردشگری از منظر قرآن، با اهدافی ذومراتب تبیین و توصیه شده است. از یکسو لذت مادی و استراحت و شادابی جسمی و از دیگر سوء معرفت پروردگار از طریق مشاهده و مواجهه با آیات، آثار و سنت های الهی، این تحقیق بعنوان پژوهش پشتیبان برای طراحی یک پروژه معماری با کاربردی «گردشگری- بومگردی» انجام شده و هدف آن، جستجوی مبانی و اصول شکلگیری مکانی شایسته برای گردشگری با رویکرد اسلامی است. پرسش تحقیق این است که «راهبردها و راهکارهای معماری، مناسب برای اکوتوریسم پایدار براساس حکمت اسلامی، چیست؟» پیش فرض ما آن است که مکان مناسب برای اکوتوریسم (بوم گردی) مکانی است که ارتباط بهره بردارانش با «خدا، با خود، بادیگران و با طبیعت» بر مبنای آموزه های اسلامی (قرآن و سنت و ع ترت) شکل بگیرد. در اینصورت می توان ادعا کرد که مکانی مبتنی بر «حکمت اسلامی» سامان یافته است. روش تحقیق ، کتابخانه ای- اسنادی است که پس از مراجعه به منابع معتبر، با دو روش «تحلیل محتوا» و «استنباطی» تلاش می شود اصول، راهبردها و راهکارهایی برای طراحی معماری کشف شود. برای اینکه یافته های تحقیق، جنبه کاربردی بگیرند، مولفه هایی در دو سرفصل کلی با زیر مجموعه های آن، که تصمیمات اصلی معمارانه می باشند، تنظیم شده است. این مولفه ها عبارتند از: «۱- برنامه عملکردی شامل: کاربری ها و مبناهای عملکردی، ۲- برنامه کالبدی شامل: مبناهای کالبدی، فرم ، سازه، تکنیک، مسیرهای دسترسی و تاسیسات» که در صورتیکه این تصمیمات بر مبنای «حکمت اسلامی» شکل گیرند، زمینه تحقق یک مکان شایسته برای بومگردی اسلامی فراهم می آید. مکانی که بعنوان یکی از زمینه سازهای «حیات طیبه» ساکنانش ایفای نقش می کند.

Keywords:

اصوش معماری , گردشگری , اکوتوریس پایدار , شکمت اسلامی , شیاد طیبه