بینش امیدوارانه در شعر فارسی، ضرورت آموزش و مدرسه

مثبت اندیشی نوعی بینش امیدوارانه وخوش بینانه به خود، خدا و مجموعه هستی است. بر اساس سند تحول بنیادین، یکی ازاهداف عالی آموزش وپرورش تربیت نیروی شاداب و امیدواراست. متون کلاسیک ادبیات فارسی به ویژه مثنوی مولوی سرشار از اندیشه های مثبت و امیدوارانه است. ازاین رو دراین جستار بر اساس نظریهروانشناسی مثبت گرا، مثبت اندیشی از سه منظر کلی بررسی شده است، پس از تفسیر و تحلیل هر کدام از این شاخصه ها، روابط میان این سه عنصر بررسی و برای هر کدام شواهدی از مثنوی ذکر شد. این پژوهش به روش تحلیلی و توصیقی با ذکر اسناد کتابخانه ای صورت گرفته است و جامعه آماری آن مثنوی معنوی مولوی است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که با توجه به غنای فرهنگی مثبت اندیشی، مولفان کتاب های درسی باید نسبت به گنجاندن متونی با مضامین سازگار با روانشناسی مثبت گرا و سازگار با اهداف سند تحول بنیادین در منابع آموزشی اهتمام داشته باشند.