بررسی خودکارآمدی و تعلق سازمانی به منظور بهبود مدیریت در منابع انسانی

خلاصه عملکرد افراد از جمله مباحث مهم منابع انسانی است که در دنیای امروز بخش قابل توجهی از دقت و توجه صاحب نظران را به خود اختصاص داده است. از تاثیراتی که کیفیت زندگی کاری دارد می توان به تاثیر آن بر روی خودکارآمدی و همچنین، تعلق سازمانی اشاره کرد. خودکارآمدی، جزء اصلی نظریه شناختی- اجتماعی می باشد که به باورها و قضاوت های فرد در خصوص توانایی های خود در انجام وظایف و مسئولیت ها اشاره دارد. بر اساس تحقیق حاضر، کیفیت زندگی کاری به عنوان متغییر مستقل و خودکارآمدی و تعلق سازمانی به عنوان متغییر وابسته در نظر گرفته شده اند. از طرفی، تعلق سازمانی را می توان به پیوند و وابستگی افراد به سازمان تعریف نمود که در آن احساس درگیر بودن شغلی، وفاداری و باور به ارزشهای سازمانی جای دارد. در تعلق سازمانی سه مرحله وجود دارد: پذیرفتن، همانند شدن و درونی کردن. در ابتدا یک عنصر سازمان از راه پذیرفتن نفوذ دیگران بر خود به یک رابطه خشنودی بخش دست می یابد و خویشتن را برجسته می سازد. در این مرحله، فرد از تعلق به سازمان احساس سربلندی می کند. در مراحل بعد، عضو سازمان درمی یابد که ارزشهای سازمان به گونه ای درونی و ذاتی او را خشنود و راضی می سازد و با ارزشهای وی سازگار و همانند است و هر گاه تعلق سازمانی به گونه ای که گفته شد، به مرحله نهایی برسد، آن گاه عضو سازمانی در شمار کسانی قرار می گیرد که به آنان اعتماد فراوان می شود و آنان در راه پاسداری و محافظت از سازمان تعلل نخواهند کرد و این بهبود مدیریت در منابع انسانی را در پی خواهد داشت.

Keywords:

کلمات کلیدی: خودکارآمدی , تعلق سازمانی , منابع انسانی , مدیریت , اثرگذاری