تغییرات اقلیمی و تاثیر آن بر جمعیت: آوارگی و بی تابعیتی

پیش بینی های علمی نشان می دهند که تا سال ۲۱۰۰ میلادی، تعدادی از کشورجزیره های کم ارتفاع مانند توالا، مالدیو و کریباتی با افزایش سطح آب دریاها که حاصل تغییرات اقلیمی است، به تدریج غیر قابل سکونت و ناپدید خواهند شد. غرق شدن کامل این سرزمین ها، پیامدهایی از جمله، آوارگی ساکنان این جزایر را به همراه خواهد داشت. هم چنین نهاد دولت، سرزمین را به عنوان یک عامل اساسی برای استمرار و بقا ازدست می دهد. لذا با فرض ناپدید شدن این سرزمین ها، بی تابعیتی جمعیت این جزایر نیز در آینده محتمل خواهد بود. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیلی در تلاش است، با بررسی آثار تغییرات اقلیمی بر انحلال دولت ها و آوارگی و بی تابعیتی اشخاص، بررسی کند که آیا اصول و قواعد کنونی حقوق بین الملل برای حمایت از حقوق افرادی که تحت تاثیرتغییرات اقلیمی و زیست محیطی آواره و بی تابعیت می شوند کافی است یا لازم است که جامعه بین الملل با اصلاح چارچوب حقوقی موجود و یا وضع مقررات جدید، برای رفع این چالش و حمایت از حقوق این افراد چاره اندیشی نماید. البته اصول و مقررات فعلی موجود، تا کنون چندان برای حذف کامل بی تابعیتی موفقیت آمیز نبوده اند و در صورت ناپدیدشدن سرزمین های مذکور، در آینده بر شمار افراد بی تابعیت جهان نیز افزوده خواهد شد.

Keywords:

تابعیت , آوارگان اجباری , کنوانسیون مونته ویدئو , گرمایش جهانی