برنامه ریزی توسعه حمل و نقل عمومی شهری

مفهوم توسعه که از آن می توان به تمایل بشر برای تغییرات محیطی و به عبارت امروزین، افزایش قدرت کنترل فرد بر محیط یاد کرد، قدمتی به درازای عمر بشر دارد. این مفهوم در برهه کنونی که از آن به نام فرا ارتباطات یاد می شود اهمیت مضاعفی می یابد چراکه گسترش و توسعه ارتباطات و دانش های بنیادین همراه با رشد فزاینده شهرنشینی لزوم ارایه تعاریف جدید از زندگی بشری و مختصات این سبک زندگی را دو چندان می کند در این میان بی شک حمل و نقل و ارایه راهکارهای توسعه پایدار حمل و نقل در کلان شهرهایی چون تهران در صدر مباحث شهرنشینی گرفته و طبیعی است. هدف این نوشتار برنامه ریزی توسعه حمل و نقل عمومی شهری با مطالعه اسنادی می باشد. مدیریت پایدار حمل و نقل اثرات توسعه حمل و نقل را برای کارایی اقتصادی، موضوعات زیست محیطی، مصرف منابع، کاربری اراضی و عدالت اجتماعی مورد توجه قرار می دهد و به کاهش اثرات زیست محیطی، افزایش بازدهی سیستم حمل و نقل و بهبود زندگی اجتماعی کمک می کند و هدف آن سیستم، افزایش کارایی و جابجایی کالا ها، خدمات وافراد با حداقل مشکلا ت دسترسی است. نتایج پژوهش نشان می دهد تدوین برنامه جامع توسعه مسیرهای دوچرخه، تدوین برنامه جامع توسعه پیاده مداری، انجام مطالعات شهری در حوزه حمل و نقل یکپارچه و ترکیب آن با سایر روش های حمل و نقل باید سرلوحه مدیریت شهری برای دستیابی به شهری با حمل و نقل پاک باشد. چنانچه بخواهیم به سیستم منظم و منسجمی از حمل و نقل پاک دست پیدا کنیم، باید تمامی عناصر را به خوبی و در جای خود مورد توجه قرار دهیم. از این رو نیاز است ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری، مسیرهای پیاده، محورهای فرهنگی، نسبت به پروژه های کلان ترافیکی در اولویت مدیریت شهری باشد.

Keywords:

واژگان کلیدی: توسعه شهری , دیدگاه زیست محیطی