مقابله با بیابان زایی با تاکید بر توانایی مناطق بیابانی (مطالعه موردی: استان اصفهان)
Publish place: The Journal of Environmental Studies، Vol: 38، Issue: 3
Publish Year: 1391
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 135
This Paper With 10 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_JESJ-38-3_014
تاریخ نمایه سازی: 13 دی 1401
Abstract:
دانستن درباره بیابان های ایران از آن حیث اهمیت دارد که شرایط جغرافیایی و اقلیمی بیابان خود به خود، هیچ گاه رو به گسترش نبوده و نیست. آنچه بیابان ها را گسترش می دهد رابطه ای است که از نظر طبیعی مناطق بیابانی با محیط پیرامون خود دارند. تخریب منابع آب و خاک و بویژه پوشش گیاهی در مناطق کمربندی بیابان های ایران، شرایطی را فراهم آورده که بیابان زایی و گسترش آنها را در حاشیه بیابان ها سبب شده و تشدید می کند. از این روی این بخش تحت تاثیر دگرگونی های اجتماعی و اقتصادی حداقل یک قرن اخیر به سوی وضعیتی بحرانی پیش رفته و روز به روز به وسعت آن افزوده می شود. این تحقیق به روش اسنادی و با تحلیل داده های موجود در بوم های بیابانی استان اصفهان با هدف معرفی پدیده بیابان زایی در این استان و راهکارهای مقابله با آن با استفاده از قابلیت های موجود این مناطق همچنین معرفی استعدادها و توانائی های قابل بهره برداری این مناطق از جمله اکوجهانگردی، و ژئوجهانگردی و جهانگردی ورزشی انجام گرفته است. نتیجه این که اگرچه شرایط شکننده اکولوژیک مناطق بیابانی را باید به عنوان یک واقعیت پذیرفت، اما صرف نظر از این واقعیت از لحاظ طبیعی و همچنین از جنبه های اجتماعی و فرهنگی جلوه های خاصی را نظیر تنوع شرایط اقلیمی، اجتماعات عشایری، روستایی، اشکال متنوع زندگی کوچ نشینی و یکجا نشینی و گوناگونی فرهنگی به وجود آورده است که می توان با مدیریت سرزمین علاوه بر ایجاد بستر توسعه پایدار از این منابع به نحو مطلوب استفاده کرد.
Keywords:
Authors
علیرضا ذاکر اصفهانی
استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی