بهبود آسیب حافظه فضایی به دنبال ورزش ارادی در موش های صحرایی وابسته به مرفین: یک گزارش کوتاه

زمینه و هدف: یکی از راه­های درمان اعتیاد، ورزش کردن می­باشد. هدف این پژوهش تعیین بهبود آسیب حافظه فضایی به دنبال ورزش ارادی در موش­های وابسته به مرفین بود. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، موش­ها همزمان با ۱۰ روز فعالیت دویدن، مرفین (۱۰ میلی­گرم بر کیلوگرم) را روزی دو بار با فاصله ۱۲ ساعت دریافت کردند. سپس همه موش­ها برای ۵ روز متوالی و هر روز ۲ بار در ماز آبی موریس آموزش دیدند. برای تحلیل داده­ها از آزمون آنالیز واریانس (ANOVA) و آزمون Tukey استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه­های وابسته به مرفین و کنترل ورزشکار به صورت معنی­داری مدت زمان بیش تری را در ناحیه هدف در مقایسه با گروه مرفین و کنترل ورزش نکرده سپری نمودند (به ترتیب، ۰۰۰۱/۰P= و ۰۴/۰P=) و این نشان می­دهد که ورزش موجب بهبود به خاطرآوری حافظه فضایی گردید. نتیجه گیری: ورزش ارادی ممکن است یک روش بالقوه­ای برای درمان برخی از نقایص رفتاری ناشی از مرفین باشد. کلمات کلیدی: وابستگی به مرفین، ورزش ارادی، ماز آبی موریس، موش صحرایی

Keywords:

Morphine dependency , Voluntary exercise , Morris water maze , Rat , وابستگی به مرفین , ورزش ارادی , ماز آبی موریس , موش صحرایی