تاثیر دوازده هفته تمرینات عملکردی بر زاویه سر به جلو و شاخص های اسپیرومتری

مقدمه: سر به جلو، یکی از شایع ترین ناهنجاری های وضعیتی است که منجر به عدم سازماندهی عضلات مشترک بین گردن و شانه می شود و در نهایت، ظرفیت ششی و تنفس صحیح افراد را با مشکل مواجه می سازد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر ۱۲ هفته تمرینات عملکردی بر ناهنجاری سر به جلو و شاخص های اسپیرومتری در افراد مبتلا به این عارضه بود.مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۴۰ فرد دارای ناهنجاری سر به جلوی بیشتر از ۴۶ درجه به صورت هدفدار انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه ۲۰ نفره تجربی و شاهد قرار گرفتند. قبل و پس از ۱۲ هفته تمرینات عملکردی (کششی- ثباتی و خوداصلاحی فعال- تکلیف محور)، زاویه سر به جلو با استفاده از روش عکس برداری از نمای نیم رخ و محاسبه زاویه خط میان تراگوس و ۷C با خط عمودی (زاویه سر به جلو) اندازه گیری و شاخص های اسپیرومتری ثبت گردید. از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (۰۵/۰ > α).یافته ها: در گروه تجربی، میانگین زاویه سر به جلو بعد از تمرینات به طور معنی داری کاهش یافت و از ۱۴/۴ ± ۲۵/۵۵ به ۲۴/۴ ± ۳۰/۵۱ درجه رسید (۰۰۱/۰ > P). همچنین، افزایش معنی داری در ظرفیت های تنفسی Forced expiratory volume (FEV۱) (از ۵۰/۴ ± ۵۰/۸۷ به ۵۱/۴ ± ۹۵/۹۲ درصد)، Forced vital capacity (FVC) (از ۰۴/۶ ± ۰۵/۸۹ به ۸۳/۴ ± ۱۰/۹۴ درصد) و Peak expiratory flow (PEF) (از ۰۸/۴ ± ۵۵/۸۶ به ۰۰/۴ ± ۶۵/۹۱ لیتر بر دقیقه) مشاهده گردید (۰۰۱/۰ > P)، اما چنین تغییراتی در گروه شاهد ایجاد نشد.نتیجه گیری: انجام تمرینات عملکردی به عنوان یک روش ساده و غیر تهاجمی جهت اصلاح عارضه سر به جلو و در نتیجه، بهبود وضعیت تنفسی در افراد دارای این ناهنجاری توصیه می گردد.

Keywords:

تمرینات عملکردی , سر به جلو , شاخص های اسپیرومتری