ارتباط شاخص معلولیت صوت و سابقه خدمت در آسیب شناسان گفتار و زبان

مقدمه: آسیب شناسان گفتار و زبان به عنوان یکی از کاربران حرفه ای صوت، از صدای خود به عنوان ابزار اصلی کارشان استفاده می نمایند. چنانچه راه های طبیعی نگه داشتن صوت را اعمال نکنند، به عوارض استفاده بد و نادرست صدا مبتلا خواهند شد. مطالعه حاضر با توجه به اهمیت و نقش صوت در عملکرد شغلی آسیب شناسان گفتار و زبان صورت گرفت. هدف آن تعیین کیفیت زندگی مرتبط با معلولیت صوت دو گروه از آسیب شناسان گفتار و زبان با سنوات خدمت کمتر و بیشتر از ۱۰ سال بود.مواد و روش ها: ۳۸ آسیب شناس گفتار و زبان شهر اصفهان به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت هدفمند در دو گروه با سنوات خدمت کمتر و بیشتر از ۱۰ سال قرار گرفتند. پرسش نامه VHI (Voice handicap index) با هدف بررسی کیفیت زندگی مرتبط با معلولیت صوت توسط آن ها تکمیل گردید. میانگین نمرات آزمون VHI دو گروه با استفاده ازآزمون Mann-whitney تجزیه و تحلیل شد. آزمون ضریب همبستگی Spearman جهت بررسی همبستگی نمره کلی VHI و سه زیرآزمون عملکردی، عاطفی و فیزیکی با سنوات خدمت مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نمره کلی VHI دو گروه کمتر از نمره برش پرسش نامه بود. همچنین، میانگین و انحراف معیار نمره کلی VHI و سه زیرآزمون گروه آسیب شناسان گفتار و زبان با سابقه بیشتر از ۱۰ سال کمتر از گروه آسیب شناسان با سابقه کمتر از ۱۰ سال به دست آمد (۰۵/۰ > P). ارتباط معکوسی بین نمره کلی و نمرات زیرآزمون های VHI با سنوات خدمت آسیب شناسان گفتار و زبان وجود داشت، اما این ارتباط تنها بین نمره کلی و زیرآزمون عملکردی از لحاظ آماری معنی دار بود (۰۵/۰ > P).نتیجه‎گیری: آسیب شناسان گفتار و زبان در ابتدای زندگی حرفه ای به دلیل تجربه کمتر ممکن است مواردی از استفاده بد و نادرست صدا را نشان دهند؛ اما با کسب تجربه بیشتر و ثبات بیشتر در وضعیت شغلی، به تاثیرات استفاده بد و نادرست صدا توجه بیشتری می کنند.

Keywords:

Speech-language pathologist , Voice handicap index , Years of se