آسیب کاربرد شناختی زبان: پژوهش موردی

مقدمه: کودکان دارای آسیب کاربردشناختی زبان در کاربرد زبان متناسب با سن و موقعیت مشکل دارند. در مطالعه ی حاضر به ارزیابی و درمان یک کودک دارای آسیب کاربرد شناختی زبان پرداخته شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه از روش جمع آوری اطلاعات مشاهده ای استفاده شد. سپس دو فرم نیمرخ شریک ارتباطی و مقیاس نمره دهی مهارت های کاربرد شناختی کودک تکمیل شد. با توجه به نتایج حاصل از دو فرم، مداخله ی درمانی مناسب انتخاب شد. یافته ها: پس از ارائه ی درمان و مشاورات به والدین جهت بهبودی مهارت های مکالمه ای و کاربرد کنش های گفتاری، نمره ی کودک در مقیاس نمره دهی کاربردشناختی به طور معناداری افزایش یافت. همچنین توانائی کودک در مهارتهای مکالمه ای به طور متوسط ۳-۲ نمره افزایش یافت. بحث: درمان انتخاب شده در این مطالعه شبیه مطالعه ی ریچاردسون و کلیکان- اکر، متمرکز بر مهارت های کاربردشناختی زبان بود. این جنبه ی زبانی به عنوان یک کل در نظر گرفته شد نه به عنوان بخشی ازدرمان.در نتیجه، تشخیص مناسب اختلال در تصمیم گیری جهت ارزیابی و انتخاب برنامه ی درمانی مناسب موثر است. کلید واژه ها: آسیب کاربرد شناختی زبان، کنش های گفتاری، مهارتهای مکالمه ای، مقیاس نمره دهی کاربردشناختی، نیمرخ شریک ارتباطی