تاثیر نمایش درمانی مبتنی بر مهارت اجتماعی رفتار سازگارانه دختران کم توان ذهنی با هوش بهر ۷۰-۵۵ در دامنه سنی ۳۰-۱۴ سال

مقدمه: حدود ۲ درصد از کودکان سنین مدرسه را افراد عقب مانده ذهنی خفیف تشکیل می دهند. این افراد می توانند از توانایی های خود جهت تامین نیازهای خود و انتظارات جامعه به کفایت بهره گیرند. بنابراین برنامه های آموزشی باید به نحوی باشد تا بتوانند روابط مفید و موثر اجتماعی برقرار کنند. پژوهش حاضر با هدف، بررسی تاثیر نمایش درمانی بر رفتار سازگارانه دختران کم توان ذهنی با هوش بهر ۷۰-۵۵ در دامنه سنی ۳۰-۱۴ سال انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی کلیه معلولین دختر (۱۴ نفر) مرکز توان بخشی کوثر شهرستان بیرجند، با هوش بهر ۷۰-۵۵ و در دامنه سنی ۳۰-۱۴ سال صورت گرفت. ابتدا ارزیابی رفتار سازگارانه توسط مقیاس Vaynlnd انجام گرفت، سپس با روش نمایش درمانی به مدت ۱۲ جلسه، هفته ای ۲ بار و هر جلسه ۵/۱ ساعت ، تحت آموزش مهارت های اجتماعی قرار گرفتند. نمره رفتارهای سازگارانه آنان بعد از برنامه های نمایش درمانی نیز ارزیابی گردید. میانگین نمرات از طریق آزمون آماریPaired t  مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: تحلیل داده ها نشان داد که نمرات رفتارهای سازگارانه قبل و بعد از مداخله اختلاف معنی داری داشته و تغییرات مثبت بوده اند(۰۰۲/۰ = P). نتیجه گیری: نمایش درمانی در نمونه مورد مطالعه موجب بهبود رفتار سازگارانه آنان گردید. واژه های کلیدی: مهارت های اجتماعی، مقیاس واینلند، نمایش درمانی، عقب مانده ذهنی خفیف، رفتار سازگارانه